Ο σκηνοθέτης Κοραής Δαμάτης συνεργάζεται ξανά με την Αθηναϊκή Σκηνή ύστερα από τον “Εδουάρδο Β” του Μάρλοου και παρουσιάζουν το εμβληματικό έργο του παγκόσμιου ρεπερτορίου, “Βρυκόλακες” του Ερρίκου Ιψεν στο θέατρο ΕΛΕΡ (Ελένη Ερήμου).
Πρωταγωνιστές σ’ αυτή τη νέα δουλειά θα είναι οι ηθοποιοί Φίλιππος Σοφιανός, Ασπασία Κράλλη, Μιχάλης Καλαμπόκης, Ερατώ Πίσση και Νίκος Παντελίδης.
Λίγο πριν την πρεμιέρα της παράστασης, η οποία είναι προγραμματισμένη για την Παρασκευή 2 Μαΐου, ο ηθοποιός Νίκος Παντελίδης μίλησε στο GPOP.GR.
Ο Νίκος Παντελίδης αναφέρθηκε στη συμμετοχή του στους “Βρυκόλακες”, αλλά και στην καλλιτεχνική του διαδρομή μέχρι σήμερα.
Όσα είπε ο Νίκος Παντελίδης στο GPOP.GR
Από 2 Μαΐου θα πρωταγωνιστείτε στην παράσταση “Βρυκόλακες” στο θέατρο ΕΛΕΡ! Πείτε μας μερικά πράγματα για τον ρόλο σας και το έργο…
Ο Γιάκομπ Ένγκστραντ, τον οποίο υποδύομαι και αγαπώ πολύ, είναι ένας άνθρωπος που προσπαθεί να ζήσει μέσα σε ένα καταπιεστικό και πνιγηρό περιβάλλον, περιτριγυρισμένος από ανθρώπους που θέλουν να ζήσουν ελεύθεροι, αλλά είναι τρομαχτικά δύσκολο να ξεφύγουν από τα αόρατα, τυραννικά δεσμά που η θρησκεία και η πατριαρχία, με τα αιώνια “πρέπει”, τους απομυζά τη θέληση. “Η υποκρισία είναι μια αρετή”, γράφει ο Μολιέρος. Ο Ένγκστραντ δεν το έχει διαβάσει, αλλά χρησιμοποιεί αυτήν την αρετή και επιβιώνει.
Το έργο αυτό, αν και γραμμένο το 1881, μιλάει για θέματα τα οποία ακόμα και σήμερα δεν έχουν λυθεί… και που δεν πρόκειται ποτέ να λυθούν. Η πατριαρχία, τα άπειρα πρέπει που ορίζει η κοινωνία και οι τύψεις που χρησιμοποιεί η εκκλησία αντί της αγάπης και της αποδοχής – αφήνω στην άκρη το δίλημμα της ευθανασίας – είναι ζητήματα τα οποία ακόμα και η σημερινή προοδευτική κοινωνία, δεν τολμά να αγγίξει ουσιαστικά.
Πώς είναι η συνεργασία σας με τους υπόλοιπους συντελεστές στις πρόβες;
Κινητήρια δύναμη είναι η κοινή επιθυμία και ο στόχος. Το χιούμορ είναι το εργαλείο εκείνο που βοηθά να κυλούν ακόμα και οι πιο δύσκολες πρόβες… εκείνες που ο ηθοποιός δεν ξέρει που να πατήσει για να “βρει” τον ρόλο του. Το χιούμορ, είναι ο καταλύτης στις πρόβες, ακόμα και αν πρόκειται για τους “Βρικόλακες” του Ίψεν! Ο Κοραής Δαμάτης έχει χιούμορ! Ευτυχώς.
Πώς προέκυψε η συνεργασία αυτή;
Πριν από δυο χρόνια, έπαιζα στην παράσταση “Εκκρεμότητα”, ένα κείμενο του Τσιμάρα Τζανάτου, σε σκηνοθεσία του Θόδωρου Εσπίριτου. Την παραγωγή τότε είχε κάνει η εταιρεία “Φωτόνιο Τέχνης και Πολιτισμού” η οποία τώρα έχει αναλάβει τη συμπαραγωγή μαζί με την Αθηναϊκή Σκηνή του Μιχάλη Καλαμπόκη. Είναι σημαντικό για έναν ηθοποιό να αναμετράται με τέτοιους ρόλους. Ρόλους που έχουν ερμηνεύσει μεγάλοι Έλληνες και ξένοι ηθοποιοί. Έναν τέτοιο ρόλο, δεν τον αρνείσαι.
Με τι κριτήριο διαλέγετε τις δουλειές που κάνετε;
Δύσκολη ερώτηση… Άλλοτε επιμένω πολύ για ένα κείμενο… για έναν ρόλο και άλλοτε οι συμπτώσεις αναλαμβάνουν να καλύψουν τις ανάγκες μου.
Πώς αποφασίσατε να γίνετε ηθοποιός; Από μικρός το θέλατε;
Οι συμπτώσεις που ανέφερα προηγουμένως, είναι η απάντηση! Με μεγάλα χρονικά κενά, η ιστορία έχει ως εξής: είχα δει την ταινία “Το μωρό της Μακόν” του Πίτερ Γκρίναγουεϊ. Αυτή η ταινία με βοήθησε να κάνω λέξεις όλα όσα πίστευα σχετικά με τη ζωή! Όπως το ότι η ζωή μας, είναι μια θεατρική πράξη με “πραγματικές” όμως συνέπειες. Μια άλλη σύμπτωση, με οδήγησε στο Θεατρικό Εργαστήρι του Άκη Δαβή. Λοιπόν, δεν το ήθελα από μικρός, ούτε το είχα σκεφτεί ποτέ πριν! Η μόνη μου επαφή με το θέατρο, ήταν ένα μικρό ραδιόφωνο, που έπαιρνα στο κρεβάτι μου και άκουγα θεατρικές παραστάσεις…
Πριν τη συνέντευξη και ψάχνοντας πληροφορίες για εσάς είδα ότι έχετε ένα πλούσιο βιογραφικό. Έχετε συμμετάσχει σε πολλές επιτυχημένες τηλεοπτικές σειρές. Πώς νιώθετε που είστε μέρος αυτών;
Σε αντίθεση με το θέατρο, όπου οι ηθοποιοί μαζί με τον σκηνοθέτη, δουλεύουν δυο ή τρεις μήνες έως ότου καταφέρουν να ολοκληρώσουν την πρόταση-παράσταση του κειμένου που έχει επιλεγεί, η τηλεόραση δεν αφήνει τέτοια περιθώρια. Η διαδικασία είναι βίαιη. Έχει μια σκληρότητα. Έχει όμως πολύ ενδιαφέρον ο ηθοποιός παρακολουθώντας το τελικό προϊόν, να φέρνει στο νου του τη διαδικασία. Είναι μαγική.
Επίσης έχετε συνεργαστεί με πολλούς σκηνοθέτες και ηθοποιούς. Υπάρχει κάποια συνεργασία που σας έχει μείνει και ήταν από τις καλύτερές σας;
Κάτι που έχει ενδιαφέρον είναι το εξής: σε κάθε δουλειά, η ομάδα δένεται και δημιουργούνται σχέσεις ανάμεσα σε αυτούς τους ανθρώπους. Όταν αυτή ολοκληρωθεί και έρθει μια νέα δουλειά, με καινούργιους συνεργάτες, τότε οι προηγούμενοι ξεχνιούνται σιγά-σιγά και οι σχέσεις μένουν ως ανάμνηση. Ξαφνικά στο δρόμο συναντούμε κάποιον και μας δίνει χαιρετισμούς από έναν παλιότερο συνεργάτη… “Ω πόσο τον εκτιμώ” λέμε και είναι αλήθεια… αλλά χανόμαστε. Θυμάμαι όμως με πολλή αγάπη, την παράσταση “Ο Αρτώ θυμάται τον Χίτλερ και το καφέ Ρομάν” του Τομ Πόικερτ, σε μετάφραση του Συμεών Σταμπουλού και σε σκηνοθεσία του Δημήτρη Καντιώτη. Το μέγεθος της μοναξιάς – αν θα μπορούσε ποτέ να μετρηθεί η μοναξιά – που αισθανόμουν επάνω στη σκηνή, ήταν ανατριχιαστικά απερίγραπτο.
Έχετε παίξει επίσης και σε πολλές ταινίες! Σας αρέσει πολύ ο κινηματογράφος;
Ναι! Αγαπώ πολύ τον κινηματογράφο! Είναι μαγεία! Πραγματικά! Ένα τρεμούλιασμα του βλεφάρου, αν πιαστεί από την κάμερα, μπορεί να κάνει μια αίθουσα να ανατριχιάσει.
Έχετε μετανιώσει για πράγματα που έχετε κάνει κατά τη διάρκεια της πορείας στον χώρο;
Απαντώ καταφατικά και στο πρώτο και στο δεύτερο ερώτημα. Όμως δεν φεύγω ποτέ από μια δουλειά. Ολοκληρώνω τον κύκλο και έπειτα μπορεί να τους ξαναμιλήσω.
Πώς είστε στην καθημερινότητά σας;
Είμαι – νομίζω – ένας κανονικός άνθρωπος.
Τι εύχεστε για το μέλλον;
Αν ευχόμουν “Ειρήνη στον κόσμο” θα γελούσατε πολύ! Εύχομαι να αντιμετωπίζουμε λιγότερα εμπόδια στην καθημερινότητά μας.
