Καλεσμένος στην εκπομπή “The 2night show”, βρέθηκε o Γιάννης Κότσιρας.
Ο τραγουδιστής και συνθέτης, μεταξύ άλλων μίλησε για την έμπνευση, τη ραπ, το τραγούδι του “Σασμού” και την οικογένειά του, ενώ αναφέρθηκε και στην τραγωδία των Τεμπών.
«Τα περισσότερα παιδιά αρχικά ακούνε ραπ. Την τραπ την έχουμε δαιμονοποίησει σε ένα βαθμό, αλλά είναι ένα κομμάτι της ραπ, μια μετεξέλιξη. Αλλά τα περισσότερα παιδιά ακούνε ραπ, το μεγαλύτερο κομμάτι της νεολαίας ακούει Λεξ, Λόγω Τιμής, Δωδέκατο Πίθηκο, Novel. Μου αρέσουν πάρα πολύ, τους θεωρώ σύγχρονους ποιητές. Θα συνεργαζόμουν άνετα με αυτά τα ονόματα. Δε θα επέλεγα από το πρωί μέχρι το βράδυ να τους ακούσω, αλλά μου αρέσει αυτή η γενιά και αυτή η μουσική. Πιστεύω πως οι περισσότεροι προέρχονται από τον κόσμο του B.D. Foxmoor, που έφερε τη δική του άποψη για τη ραπ στην Ελλάδα», είπε ο Γιάννης Κότσιρας.
Όσον αφορά το τραγούδι του “Σασμού” το οποίο ερμήνευσε στην ομώνυμη σειρά, ο Γιάννης Κότσιρας δήλωσε: «Μου το έδωσε ο Νίκος Τερζής με τον Σπύρο Πετρουλάκη που είχε γράψει το βιβλίο, να κάνω δοκιμαστικά ένα στίχο γιατί δεν τους άρεσε αυτός που ήδη υπήρχε. Έκανα δοκιμαστικά ένα στίχο, το έστειλα στον Νίκο Τερζή με τη φωνή μου κι έτσι έγινε. Το έστειλαν στο κανάλι να δουν αν τους αρέσει και έπαιξε στο πρώτο επεισόδιο. Δεν ήξερα τίποτα! Ήταν μια ωραία έκπληξη».
«Όταν είμαι στενοχωρημένος, δεν μπορώ να δημιουργήσω μουσική. Πέφτω σε βαθιά κατάθλιψη και δεν θέλω κανέναν. Τα τελευταία χρόνια, που έχω μια όμορφη οικογένεια, τη γυναίκα μου Κατερίνα και τα παιδιά μου, γράφω συνέχεια και παράγω όμορφα πράγματα» είπε ο τραγουδοποιός, μιλώντας για την έμπνευση και την δημιουργία.
Επίσης ο Γιάννης Κότσιρας μίλησε για την οικογένειά του και τα παιδιά του, τονίζοντας αυτά που τον αγχώνουν, λέγοντας: «Τα παιδιά μου είναι τώρα πεντέμισι το ένα και το άλλο στα οκτώ. Δεν ξέρω, μωρέ Γρηγόρη, όλα με αγχώνουν στο μεγάλωμά τους. Όλα με αγχώνουν. Ξυπνάς το πρωί, έχει πιάσει ένας κορονοϊός ας πούμε και δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει. Μεγαλώνεις τα παιδιά σου, τα στέλνεις στη Θεσσαλονίκη να σπουδάσουν και σου τα σκοτώνει ένα ανύπαρκτο κράτος. Τι να με αγχώνει; Είναι η ύπαρξη. Το να επιβιώνεις σε αυτή τη θαυμάσια χώρα τελικά γίνεται από θαύμα! Αυτό είναι, φοβερό! Οπότε τι να σου πω».
