Ο Σταύρος Νικολαΐδης στο GPOP: Η παράσταση “Ούτε Μπρος ούτε Πίσω”, η συνεργασία του με την Καίτη Κωνσταντίνου στα “Εγκλήματα” και η πολική

Συνέντευξη: Πόπη Γιαννικάκη

Με μια πορεία που συνδυάζει επιτυχίες στο θέατρο, την τηλεόραση και τον κινηματογράφο, ο Σταύρος Νικολαΐδης που παραμένει ένας από τους πιο αναγνωρίσιμους ηθοποιούς της γενιάς του, δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις.

Ο ηθοποιός με αφορμή τον ρόλο του στην παράσταση “Ούτε Μπρος ούτε Πίσω”, μίλησε αποκλειστικά στο GPOP.GR!

Μάλιστα, ο Σταύρος Νικολαΐδης αναφέρθηκε τόσο στις επιθεωρήσεις σήμερα όσο και του παρελθόντος, την πορεία του μέχρι σήμερα και σε όσα τον εμπνέουν μέσα και έξω από τη σκηνή.

Ενώ μοιράζεται και τις σκέψεις του για το θέατρο, την εξέλιξη του ηθοποιού μέσα στον χρόνο και τη σχέση του με το κοινό.

Επίσης, ο ηθοποιός αναφέρθηκε στην Καίτη Κωνσταντίνου που έχει φύγει από τη ζωή και με την οποία συνεργάστηκαν στα “Εγκλήματα”.

Πείτε μας λίγα λόγια για την παράσταση “Ούτε Μπρος, Ούτε Πίσω”. Πώς θα την περιγράφατε σε κάποιον που δεν την έχει δει ακόμα;

Μία κωμωδία σε μορφή σύγχρονης επιθεώρησης που όπως πάντα αυτό το είδος της κωμωδίας σχολιάζει και διακωμωδεί χαρακτήρες και καταστάσεις της σύγχρονης εποχής. Φυσικά, μέσα από τα μάτια και από την υπέροχη πένα των Μιχάλη Ρέππα και Θανάση Παπαθανασίου.

Τι ήταν αυτό που σας έκανε να πείτε “ναι” σ’ αυτή τη δουλειά;

Το ότι πάντα ήθελα να δουλέψω με αυτό το δίδυμο και η καλή συνεργασία που είχα και πέρυσι με το Χρήστο Τριπόδη. Δεν ήξερα καν από πριν τι νούμερα θα κάνω.

Γιατί δεν υπάρχουν τόσες επιθεωρήσεις σήμερα; Στο παρελθόν και ειδικά τα καλοκαίρια, υπήρχαν πάρα πολλές…

Πιστεύω πως η ίδια η επιθεώρηση αδίκησε τον εαυτό της. Υπήρξε μια εποχή που η επιθεώρηση είχε γίνει συνώνυμο του χαμηλού επιπέδου και της φθήνιας. Και σε αυτό συνετέλεσαν οι προχειρότητες και οι εύκολες-φθηνές λύσεις και σε κείμενα που ίσως δεν ήταν του επιπέδου των ηθοποιών. Γιατί πρέπει να πούμε την επιθεώρηση ανέκαθεν την υπηρετούσαν πολύ καλοί ηθοποιοί και οι περισσότεροι μεγάλοι των παλιών ελληνικών ταινιών από την επιθεώρηση ξεκίνησαν. Ο κόσμος όμως την ζητάει την επιθεώρηση. Είχα την χαρά να είμαι και σε μία άλλη αναβίωση του είδους που είχε κάνει ο Σταμάτης Φασουλής το 2005 και πάλι είχε γίνει χαμός.

Πώς είναι η χημεία και η συνεργασία σας με τους υπόλοιπους συντελεστές;

Με τους περισσότερους ήμασταν ήδη φίλοι και έχουμε ξανά συνεργαστεί, οπότε έχουμε φτιάξει μία υπέροχη παρέα και πραγματικά το κέφι που έχουμε μεταξύ μας βγαίνει και στη σκηνή και το αντιλαμβάνεται ο κόσμος.

Το θέατρο, ειδικά σε τέτοιες κωμωδίες απαιτεί αμεσότητα με το κοινό. Πόσο σας επηρεάζει η ενέργεια του κόσμου κάθε βράδυ;

Πολύ, αλλά εμείς οφείλουμε να είμαστε έτσι όπως πρέπει ότι feed back και αν παίρνουμε από τον κόσμο. Είναι δικιά μας δουλειά να παρασύρουμε τον κόσμο, να τον κάνουμε να ξεχάσει το όποιο πρόβλημα του και να τον κάνουμε να γελάσει με όσο δύσκολη και διάθεση κι αν έχει έρθει. Ε όταν όμως ο άλλος έχει έρθει με πολύ κέφι και διάθεση να γελάσει, τότε το πράγμα απογειώνεται.

Επίσης, αυτή τη σεζόν σας βλέπουμε και στην παράσταση “Καραμέλες Ούζου”. Πώς είναι να μοιράζεστε ανάμεσα σε δύο παραστάσεις;

Όταν αγαπάς αυτό που κάνεις, τίποτα δε σε κουράζει. Το να ανεβούνε οι «καραμέλες ούζου» που είναι και δική μου σκηνοθεσία σε αθηναϊκό θέατρο (εκτός από περιοδεία εννοώ) ήταν ένα όνειρο μου. Τα τελευταία χρόνια άλλωστε έτσι όπως έχει διαμορφωθεί η θεατρική πραγματικότητα είναι σύνηθες ένας ηθοποιός να παίζει σε δύο ή καμιά φορά και σε τρεις παραστάσεις.

Εγώ φέτος επειδή και τις δύο δουλειές τις αγαπάω πολύ πηγαίνω πάντα με το ίδιο κέφι. Είναι βέβαια φυσικό καμιά φορά να νιώθεις κουρασμένος ή να βαριέσαι λίγο πριν, αλλά με το που ξεκινάει παράσταση, βγαίνει ο δαίμονας του θεάτρου από μέσα μου και έχω τρομερή ενέργεια.

Πείτε μας λίγα πράγματα γι’ αυτό το έργο και τον ρόλο σας…

Είναι ένα πολύ έξυπνο και πολύ αστείο κείμενο του Γιάννη Γαλανοπούλου που μέσα από πολύ αστείες όσο και περίεργες καταστάσεις θίγει διάφορα σημερινά θέματα όπως το μπούλινγκ, η υπερκατανάλωση χαπιών, οι ψυχικές ασθένειες κ.α. Είναι ένα έργο που ενώ σε όλη τη διάρκεια το κοινό γελάει πάρα πολύ στο τέλος γίνεται μια τεράστια ανατροπή, την οποία δεν περιμένει κανείς και φτάνει και σε σημείο συγκίνησης. Γι’ αυτό και παρακαλούμε τους θεατές να μην αποκαλύψουν το φινάλε.

Εγώ κάνω έναν βοηθό σεφ που μαζί με ένα σερβιτόρο μετά από μια μεγάλη δεξίωση, μία νύχτα με αστραπές και μπουμπουνητά, κλείνονται στον τελευταίο όροφο ενός ξενοδοχείου χωρίς να ξέρουν το πώς και το γιατί και χωρίς να μπορούν να φύγουν. Σε όλη τη διάρκεια μαζί με την ιδιαίτερη σχέση των δύο εντελώς διαφορετικών χαρακτήρων και τις εξαιρετικά αστείες ατάκες συμβαίνουν και κάποια περίεργα πράγματα, που όλα όμως εξηγούνται στην τελευταία σκηνή με την προσθήκη ενός ρόλου έκπληξη. Τον σερβιτόρο υποδύεται ο αγαπημένος Βασίλης Κούκουρας.

Πριν λίγο καιρό “έφυγε” από τη ζωή η αγαπημένη Καίτη Κωνσταντίνου, με την οποία συνεργαστήκατε στα “Εγκλήματα”. Πώς θυμάστε εκείνη την περίοδο και τη συνεργασία σας;

Ήταν μία χρυσή εποχή της τηλεόρασης, η οποία δυστυχώς έχει περάσει. Ελπίζω όχι ανεπιστρεπτί. Η Καίτη ήταν ένα αγαπημένο κομμάτι αυτής της περιόδου. Την θυμάμαι πάντα γλυκιά, ήρεμη, χαμογελαστή. Είναι κρίμα που έφυγε τόσο νέα ένας τόσο όμορφος άνθρωπος και τόσο καλή ηθοποιός, που για να πούμε την αλήθεια και κατά την προσωπική μου άποψη, είχε αδικηθεί. Αλλά αυτή είναι μεγάλη κουβέντα και δεν είναι της παρούσης.

Τι ήταν αυτό που ξεχωρίζατε περισσότερο στην Καίτη, ως συνάδελφο αλλά και ως άνθρωπο;

Κουβαλούσε πάντα μια ηρεμία και μια γλύκα. Ήταν πάντα εκεί για να σε ακούσει και σε έκανε να αισθάνεσαι ελεύθερος να της πεις τα πάντα. Γιατί ήταν και η ίδια πολύ ανοιχτός άνθρωπος.

Υπάρχει κάποια στιγμή ή περιστατικό από τα γυρίσματα των “Εγκλημάτων” που σας έχει μείνει αξέχαστο;

Πολλά. Η στιγμή που μπαίνω στην γκαρσονιέρα μου και βλέπω την Μανέ δεμένη στο κρεβάτι με μάσκα και τον Κόκλα να βγαίνει από την τουαλέτα ντυμένος από πάνω μέχρι κάτω με δερμάτινη και καλά σέξι στολή. Ή στο τελευταίο επεισόδιο, όπου όσοι είχαμε ήδη πεθάνει, περιμέναμε τους πέντε τελευταίους και εγώ σαν αγγελάκι τους έβλεπα από μακριά και έτρεχα πάνω σε πέτρες και σε βράχια να φωνάξω στους άλλους ότι έρχονται. Αυτή τη σκηνή την είχαμε γυρίσει γύρω στις 15 φορές και τα πόδια μου είχαν μελανιάσει. Πώς να μην την θυμάμαι; (γελάει)

Τα τελευταία χρόνια δεν σας βλέπουμε στην τηλεόραση. Γιατί έχετε κρατήσει αυτή την απόσταση;

Η τηλεόραση έχει κρατήσει αυτή την απόσταση, όχι εγώ. Εγώ θέλω να κάνω τηλεόραση και ο κόσμος, ειδικά στην επαρχία που κάνω περιοδείες, μου λένε ότι τους λείπω. Το γιατί δεν κάνω, δεν ξέρω… ρωτήστε τους casting directors. Η αλήθεια είναι βέβαια πως γίνονται ελάχιστες κωμωδίες πια, που επίσης ζητάει ο κόσμος, που τον έχουν πήξει στο «αίμα, δάκρυα και ιδρώτα». Και επειδή στην Ελλάδα είμαστε η χώρα της εύκολης ταμπελοποίησης, προφανώς δεν με σκέφτονται εύκολα για δραματικές σειρές.

Έχετε ασχοληθεί και με την πολική. Τι σας άφησε αυτό το κομμάτι και θα το ξανά κάνατε;

Κατηγορηματικά όχι. Εκ των υστέρων θεωρώ λάθος οι καλλιτέχνες να ταυτίζονται με συγκεκριμένους πολιτικούς χώρους. Ο καλλιτέχνης πρέπει να είναι ελεύθερος να μπορεί να σχολιάσει και να καυτηριάσει τα πάντα και τους πάντες και αποκλείεται να συμφωνείς πάντα σε όλα. Και επίσης θεωρώ ότι είμαι πολύ αγνός και καθόλου πονηρός άνθρωπος για ένα χώρο σαν κι αυτόν.

Πως αντιμετωπίζετε τον κόσμο που αμφισβητεί τη συμμετοχή καλλιτεχνών στην πολιτική;

Νομίζω ότι ως ένα σημείο έχει δίκιο ο κόσμος. Για να ασχολείσαι με πολιτικά θέματα και νόμους πρέπει να έχεις γνώσεις όπως ένας νομικός, ένας πολιτικός επιστήμων, ένας οικονομολόγος, που σπάνια ένας ηθοποιός έχει. Και δυστυχώς όσο καλές προθέσεις και να έχει ένας καλλιτέχνης στη σημερινή εποχή δεν είναι καθόλου εύκολο έως και αδύνατο να μπορέσει να αλλάξει το παραμικρό. Ίσως μόνο σε κάποια σημεία που αφορούν τη δουλειά του. Εκεί μόνο. Γιατί ναι, θεωρώ τεράστιο λάθος το ότι στην ιεραρχία του υπουργείου πολιτισμού δεν υπάρχει ούτε ένας καλλιτέχνης. Να σας πω όμως γιατί; Γιατί στην ουσία δεν τους νοιάζει ο πολιτισμός.

Ο πολιτισμός για τους πολιτικούς είναι μόνο για φωτογραφίες ή όταν θέλουν να εκμεταλλευτούν τη δημοσιότητα κάποιου για να φτιάξουν το προφίλ τους ή να μαζέψουν ψήφους. Και δεν μιλάω κομματικά τώρα. Από την άλλη, δεν υπάρχουν πια μεγάλες προσωπικότητες, όπως παλιά, από ανθρώπους που είχαν δυνατό λόγο, δυναμική παρουσία, εκτόπισμα, επιρροή στον κόσμο και που ίσως θα πρέπει να είναι και ανεξάρτητοι οικονομικά, ώστε να μην τους νοιάζει και μπορούν να διεκδικήσουν πράγματα και να πάνε κόντρα ακόμα και σε ομοϊδεάτες τους. Βέβαια όλα αυτά που είπα ισχύουν και για άλλα επαγγέλματα, όπως για παράδειγμα, οι δημοσιογράφοι.

Ως μπαμπάς πώς είστε;

Ερωτευμένος με τον γιο μου και πολύ συνειδητοποιημένος. Πρέπει να ξέρεις γιατί θέλεις παιδί και να είσαι έτοιμος να θυσιάσεις πράγματα. Δυστυχώς, δεν το βλέπουμε πολύ στη σημερινή εποχή. Τα παιδιά μεγαλώνουν στον αυτόματο με τις συνέπειες που βλέπουμε γύρω μας. Είμαι πολύ γλυκός και πολύ τρυφερός και πολύ δοτικός, αλλά ακολουθώ και τα όρια που βάζει η γυναίκα μου, χωρίς να προσπαθώ να φανώ εγώ ο καλός.

Ποιος είναι ο μεγαλύτερός σας φόβος τώρα που μεγαλώνει το παιδί;

Μόνο να είναι καλά θέλω. Να είναι γερός και να έχει υγεία, τίποτα άλλο.

Αφού είπαμε πώς είστε ως μπαμπάς, ως σύζυγος πώς είστε;

Τη γυναίκα μου πρέπει να ρωτήσετε (Γελάει). Εγώ τα καλύτερα θα σας πω. Γενικά, πιστεύω ότι έχουμε μία ισότιμη σχέση με πολύ σεβασμό μεταξύ μας, σεβόμενοι τα θέλω του άλλου, με πολύ νοιάξιμο ο ένας για τον άλλον. Προσπαθώντας να αφήσουμε τον εγωισμό, που όλοι οι άνθρωποι έχουμε, όσο πιο πίσω γίνεται. Και δεν περιμένει κανένας μας μεγάλα πράγματα, αλλά προσπαθούμε να ομορφαίνουμε την καθημερινότητά μας, ακόμα και με ένα σημείωμα, μία λέξη, μια κίνηση, οτιδήποτε μικρό, μεγαλύτερο ή μικρότερο μπορεί να κάνει τον άλλον να αισθανθεί όμορφα και να σκεφθεί ότι αξίζουν τα 16 χρόνια που είμαστε μαζί, ευχόμενος να γίνουν κι άλλα τόσα κι άλλα τόσα.

Πόσο δύσκολο είναι για έναν ηθοποιό να κρατήσει ισορροπία ανάμεσα στη δουλειά και την προσωπική ζωή;

Όταν θέλεις όλα γίνονται. Υπάρχουν και πολύ πιο δύσκολα επαγγέλματα από το δικό μας, μην τρελαθούμε τώρα. Προσωπικά, πάντα βάζω πάνω απ’ όλα την οικογένειά μου. Εννοείται όμως πως η οικογένεια με στηρίζει όταν εγώ ξεκινάω ένα δύσκολο εγχείρημα το οποίο θα με αποσπάσει ώρες ή και μέρες από την οικογένειά μου. Άλλωστε είναι η φύση της δουλειάς μας τέτοια, που μία περίοδο μπορεί να τους λείπεις και να στερούνται και σε κάποια άλλη περίοδο να βαρεθούν να σε βλέπουν σπίτι. (Γελάει)

Έχετε μιλήσει για μια δύσκολη περίοδο που περάσατε στην παιδική σας ηλικία. Τι σας ώθησε να το μοιραστείτε δημόσια αυτή τη φορά;

Προφανώς επηρεασμένος από τα τόσα παρόμοια περιστατικά που συμβαίνουν γύρω μας και θέλοντας να στείλω κάποια μηνύματα. Κυρίως στα παιδιά. Αλλά και στους γονείς. Εγώ ξέρετε είμαι λίγο ακραίος στις απόψεις μου περί τιμωρίας ανθρώπων που τα  θύματα τους ανήκουν σε δύο κατηγορίες: Παιδιά και ζώα.

Πόσο δύσκολο είναι για κάποιον να βρει το θάρρος να μιλήσει για κάτι τόσο σοβαρό, ειδικά όταν αφορά την παιδική του ηλικία;

Μετά από τόσα πολλά χρόνια όλα φαίνονται σαν μακρινή ανάμνηση. Ωστόσο τη στιγμή που πας να το ξεστομίσεις, δεν σου είναι τόσο εύκολο, όσο το φανταζόσουν πριν. Κι αν δεν ήταν φίλη μου η Ζήνα Κουτσελίνη, όπου αισθανόμουν άνετα, (γιατί εκεί μίλησα πρώτη φορά), δεν ξέρω αν θα το έκανα.

Στην καθημερινότητά σας, πώς είστε; Τι είναι αυτό που σας αρέσει να κάνετε στον ελεύθερο σας χρόνο;

Όταν είχα πραγματικά ελεύθερο χρόνο πήγαινα πολύ σινεμά και έβλεπα πολλές ταινίες. Ο κινηματογράφος ήταν πάντα ο καλύτερος μου φίλος. Όταν όμως είσαι γονιός ο ελεύθερος χρόνος είναι κάτι πολύ σχετικό. Προσπαθείς να μοιράσεις τον χρόνο σου μεταξύ παιδιού, ζευγαριού και εαυτού. Με αυτή τη σειρά.

Κατά τη διάρκεια της πορείας σας στον χώρο, έχουν υπάρξει άσχημες συνεργασίες;

Φυσικά. Δεν είμαστε και τα πιο αθώα παιδιά, ξέρετε. Έχω πει άλλωστε ότι έχω βιώσει κακοποιητική συμπεριφορά. Λεκτική βέβαια, γιατί κάτι παραπάνω δεν θα ανεχόμουν. Η ματαιοδοξία, ο ανταγωνισμός και η εγωπάθεια είναι πολύ συχνά φαινόμενα. Σίγουρα και εγώ, στα πρώτα μου χρόνια ειδικά μετά την επιτυχία των Εγκλημάτων,  είχα συμπεριφορές, που δεν θα άρεσαν καθόλου στον άνθρωπο που είμαι σήμερα.

Καταφέρατε να βγάλετε χρήματα μέσα από τη δουλειά σας ως ηθοποιός; Να αποκτήσετε ένα κομπόδεμα που σας επιτρέπει να μη δουλεύετε για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα;

Όχι ποτέ. Κάποιες περιόδους που μπορεί να βγάλεις κάπως περισσότερα χρήματα, άντε να σε βγάλουν να μη δουλέψεις για την επόμενη σεζόν. Πραγματικά πολλά χρήματα σ’ αυτή τη δουλειά δε νομίζω ότι έχουν βγάλει πάνω από 10-20 άνθρωποι στον χώρο. Από κει και πέρα το πόσο θα σου κρατήσουν είναι θέμα διαχείρισης. Μιλάμε βέβαια δουλεύοντας αποκλειστικά σαν ηθοποιός και όχι να αναγκαστείς να ασχοληθείς και με άλλους τομείς του επαγγέλματος όπως για παράδειγμα, παραγωγή, όπως κάνω κι εγώ τα 4 τελευταία χρόνια. Σ’ αυτή την περίπτωση εάν κινηθείς σωστά και είσαι και λίγο τυχερός, μπορείς να βγάλεις κάποια περισσότερα χρήματα.

Σχέδια για το μέλλον που θα μπορούσατε να μοιραστείτε μαζί μας;

Έχω αρχίσει να σκέφτομαι πώς θα κινηθώ σε επίπεδο παραγωγής για το επόμενο καλοκαίρι. Όλα όμως είναι ευμετάβλητα και εξαρτώνται και από άλλες προτάσεις. Αν ας πούμε μου γίνει μία πρόταση σαν ηθοποιός που θα ήθελα πάρα πολύ να κάνω, είτε θα άφηνα πίσω την παραγωγή γι’ αυτό το καλοκαίρι, είτε θα προσπαθούσα να βρω τρόπο να τα συνδυάσω. Δεν είναι πρώτο μου μέλημα το κέρδος, αλλά να κάνω ωραίες δουλειές που θα μου γεμίζουν την ψυχή.