Ο Χρήστος Κούρτογλου με αφορμή την κυκλοφορία του τραγουδιού “Οι Τ(ρ)όποι Του Κόσμου“, μίλησε αποκλειστικά στο GPOP.GR!
Πρόσφατα κυκλοφόρησες το τραγούδι “Οι Τ(ρ)όποι Του Κόσμου“! Πες μας λίγα λόγια για το νέο αυτό κομμάτι!
Η αλήθεια είναι πως είναι αρκετά δύσκολο/περίπλοκο να επεξηγήσω αυτό το τραγούδι γιατί αισθάνομαι πως όλα όσα ήθελα να πω έχουν αποτυπωθεί όπως ήθελα στο συνολικό αποτέλεσμα στίχου, μουσικής, ερμηνείας και οπτικοποίησης. Δεν θέλω να πω περιττά πράγματα διότι πρόκειται για έναν “ποιητικό στίχο”, αλληγορικό που δίνει την ευκαιρία στον καθένα να τον εκλάβει διαφορετικά, ανάλογα με αυτό που νιώθει και έχει μέσα του.
Ωστόσο, εγώ προσωπικά το αισθάνομαι ως κάτι “συμπαντικό και αέναο”. Αυτό θέλαμε να δημιουργήσουμε και σαν αίσθηση στο σύνολο. Να ακούς αυτό το κομμάτι και να είναι μεν κάτι μυστήριο, απόκοσμο αλλά και οικείο ταυτόχρονα.
Γράφεις και στίχους και συνθέτεις μουσική! Από που αντλείς έμπνευση;
Ίσως είναι κοινότοπο αλλά μπορώ να αντλήσω έμπνευση από οτιδήποτε μέσα στην καθημερινότητά μου. Από το πώς πέφτει το φως του ήλιου και δημιουργεί μια σκιά, κάτι που έπιασα σε μια συζήτηση μεταξύ φίλων, σε κάποιο προσωπικό βίωμα ή επιθυμία, από κτίρια, από τη φύση…
Πιστεύω ότι η δημιουργία σαν ανάγκη είναι βαθιά μέσα μου και απλά όταν είμαι αρκετά ανοιχτός στα ερεθίσματα οτιδήποτε μπορεί να αποτελέσει αφορμή για να ξεκινήσει κάτι.
Με τη μουσική πως αποφάσισες να ασχοληθείς;
Από μικρός όταν άκουγα μουσική ή έβλεπα ταινίες μιούζικαλ/μουσικές σειρές κάτι πάντα με τραβούσε προς τα εκεί. Έβλεπα τον εαυτό μου σε μια σκηνή με προβολείς να ρίχνουν φως στο πρόσωπο μου. Άρχισα να κλείνομαι στο δωμάτιο και να τραγουδάω με τις ώρες στο τεράστιο φανταστικό κοινό μου χρησιμοποιώντας έναν μαρκαδόρο για μικρόφωνο και έτσι γέμιζα την καθημερινότητα μου μουσική και όλα ήταν καλύτερα.
Στην πορεία συνειδητοποίησα ότι έτσι θέλω να είναι η ζωή μου. Να ξυπνάω το πρωί και να έχω μια γεμάτη μέρα με μουσική και τραγούδι. Ξεκίνησα αργότερα μαθήματα τραγουδιού και μουσικής και όλα έμπαιναν σε μια σειρά στο μυαλό μου. Πολύ αργότερα τρύπωσε η ανάγκη να μοιραστώ τις δικές μου ιστορίες μέσα από τη μουσική, να φτιάξω τον Μικρόκοσμο μου. Γιατί είναι πολύ όμορφο (και μεγάλη ευθύνη) να δανείζεσαι ιστορίες άλλων δημιουργών που νιώθεις ότι κάπως εφάπτεσαι μαζί τους, αλλά υπάρχει άλλη μαγεία στην αφήγηση της δικής σου ιστορίας. Εκεί η υπόθεση γίνεται πιο προσωπική.
Είναι μαγικό (για εμένα) το ότι έχω ξεκινήσει να χτίζω αυτόν τον δικό μου Μικρόκοσμο. Γιατί αυτό δεν είναι; Πηγαίνουμε σε μια μουσική παράσταση για να κρυφτούμε λίγο στη σκιά όταν πέφτουν τα φώτα στους καλλιτέχνες και τελικά αντί κρυβόμαστε εκεί, ξεγυμνωνόμαστε στην αλήθεια μας και παίρνουμε λίγη δύναμη να συνεχίσουμε. Δεν είμαστε οι ίδιοι μετά.
Έχεις κάνει σπουδές και στην υποκριτική!Αυτό πως προέκυψε;
Μέσα σε αυτήν την αναζήτησή και την απόπειρα δημιουργίας αυτού του Μικρόκοσμου που λέγαμε, αποφάσισα στο λύκειο να συμμετάσχω στην θεατρική ομάδα. Πάντα μου άρεσε το θέατρο και να πηγαίνω μαζί με τον κολλητό μου να βλέπω τις πρόβες τους και αυτό με τραβούσε πολύ, αλλά εκείνη τη στιγμή δεν ήταν κάτι παραπάνω από ένα μακρινό όνειρο.
Στο λύκειο, λοιπόν, κάνοντας μια ακρόαση για τη Μήδεια του Μποστ, αποφάσισα να βοηθήσω τον φίλο μου για τον ρόλο του διαβάζοντας τα λόγια της Μήδειας και ξαφνικά βρέθηκα να παίζω τον ομώνυμο ρόλο από του πουθενά. Έτσι, μου δόθηκε ευκαιρία να συμμετάσχω στο έργο το οποίο διακρίθηκε σε διαγωνισμό ως Καλύτερη Παράσταση και ασχέτως των βραβείων, η στιγμή εκείνη πάνω στη σκηνή με τους προβολείς που λέγαμε πάνω μου (ψώνιο) και το κοινό να συμμετέχει σε αυτό το παιχνίδι του “δίνω-παίρνω” ήταν πραγματικά αποκαλυπτικό. Εκεί άφησα πίσω μου τις έως τότε βλέψεις είχα για “αγγλικες φιλολογίες” κτλ και αποφάσισα να το δω πιο σοβαρά.
Μεγάλωσες στην Βέροια και πλέον έχεις ξεκινήσει μια νέα ζωή στην Αθήνα! Υπήρξαν δυσκολίες στο να αλλάξεις πόλη για να κυνηγήσεις το όνειρό σου;
Η αλήθεια είναι ότι η μετάβαση στην Αθήνα ήταν πολύ φυσική. Έγινε με αφορμή την έναρξη των σπουδών μου στη Δραματική Σχολή. Λόγω αυτού μάλιστα όλα έγιναν πολύ γρήγορα και μπήκα αυτόματα σε survival mode. Ταυτόχρονα, όμως, γνώρισα ανθρώπους που είχαν ίδια όνειρα με μένα, συζητούσαμε και μαθαίναμε κάθε μέρα νέα πράγματα για το θέατρο και τη μουσική, και γενικά ένιωθα σαν να ανήκω πλέον κάπου.
Από την πρώτη στιγμή που πάτησα το πόδι μου πριν χρόνια στην Αθήνα μου φάνηκε πολύ φυσικό, ένιωθα τον παλμό της πόλης και τον ρυθμό της και δεν θα μπορούσα να κάνω όλα όσα θέλω αν δεν βρισκόμουν εδώ. Είμαι όμως λίγο χαμαιλεοντάκι, προσαρμόζομαι σχετικά εύκολα (έτσι νομίζω δηλαδή).
Οι δικοί σου άνθρωποι πως πήραν την απόφασή σου να ακολουθήσεις αυτό το δρόμο;
Στην αρχή όταν υπήρχε μόνο η μουσική στο προσκήνιο, ας είμαστε (λιγάκι) ρεαλιστές, δεν υπήρχε υποστήριξη. Όταν, όμως, μπήκε και το θέατρο στο παιχνίδι και είδαν την πρώτη παράσταση άρχισε να θερμαίνεται η κατάσταση. Καθώς περνούσε ο καιρός, όμως, εξακολουθούσαν να το αντιμετωπίζουν ακόμη ως φάση, ένα χόμπι.
Μέχρι που το 2017 αποφάσισα να κάνω το πρώτο μου βήμα και να διασκευάσω την “Όμορφη Πτώση” του Κωστή Μαραβέγια. Θυμάμαι να κάθομαι στο στούντιο και να ακούω τα takes νιώθοντας ότι ακούω πρώτη φορά τον πραγματικό μου εαυτό, ότι είμαι ένα βήμα πιο κοντά σε αυτόν. Μόλις ολοκληρώθηκε το πρότζεκτ το παρουσίασα στους δικούς μου και έκτοτε είναι φανατικοί.
Στα πρώτα σου βήματα στη μουσική, καθώς είσαι ένα νέο παιδί, έχεις συναντήσει δυσκολίες;
Ναι, αλλά προσπαθώ να μην τις ερμηνεύω ως δυσκολίες μα περισσότερο ως προκλήσεις.
Είναι γεγονός πως δεν ξεκινάς να χτίζεις αυτόν τον Μικρόκοσμο που λέγαμε πριν και σε περιμένουν όλοι με ανοιχτές αγκάλες. Θέλει πίστη, επιμονή, υπομονή και πολλή αγάπη για αυτό που κανείς. Με αυτόν τον τρόπο μάλιστα πιστεύω πως θα καταφέρεις να αγαπήσεις και τους γύρω σου νέους δημιουργούς οι οποίοι ξεκινάνε και αυτοί το δικό τους ταξίδι δίπλα σε εσένα. Είναι ένας πολύ έντονα ανταγωνιστικός χώρος αλλά προσπαθώ να βλέπω την ομορφιά σε νέα παιδιά όπως εγώ που προσπαθούν να μοιραστούν κομμάτια τους. Είναι τρυφερό και ειλικρινές και το αντιμετωπίζω με μεγάλο σεβασμό.
Οπότε, ναι! Είναι δύσκολο αλλά έχω και πίστη και επιμονή και υπομονή και πολλή αγάπη για αυτό που κάνω και χαίρομαι που γνωρίζω ανθρώπους με την αντίστοιχη ας πούμε, κράση.
Στις live εμφανίσεις που κάνεις, τι είναι αυτό που παρουσιάζεις στον κόσμο;
Σε αυτή την φάση και νομίζω ότι δε θα αλλάξει στην πορεία, προσπαθώ να τις αντιμετωπίζω ως ευκαιρία να μοιραστώ κάποια κομμάτια μου με όποιον έχει θελήσει να βρίσκεται εκεί μαζί μας, με τα τραγούδια μας και τις ιστορίες μας (δανεισμένες και μη). Δεν πιστεύω πως θα σταματήσω να ανακαλύπτω ποτέ τον εαυτό μου είτε γενικά είτε μέσα από τη μουσική, όποτε ίσως να είναι κάτι που θα αλλάζει διαρκώς (το live) και η αλήθεια είναι πως αυτό θα επιδιώξω.
Στα επερχόμενα live (με το πρώτο να λαμβάνει μέρος την Κυριακή 19 Μαρτίου στο Caja De Musica) που ετοιμάζουμε προσπαθούμε να ακολουθήσουμε μια αντίστοιχη αισθητική των ηχοτοπίων που δημιουργήσαμε στην πρόσφατη κυκλοφορία μου (Οι Τ(ρ)όποι Του Κόσμου) με μια indie και ambient αίσθηση, προσπαθώντας να φτιάξουμε ένα setlist που το σύνολο των τραγουδιών του θα φωτίσει τις ήδη υπάρχουσες κυκλοφορίες μου αλλά και όσες πρόκειται να κυκλοφορήσουν στο άμεσο χρονικό διάστημα.
Τι είναι αυτό που θέλεις να μοιραστείς με τον κόσμο για να σε μάθει καλύτερα;
Όπως προανέφερα, αντιλαμβάνομαι όλο αυτό ως ένα ασταμάτητο ταξίδι όπου κι εγώ κάθε μέρα ανακαλύπτω κομμάτια μου μουσικά και μη. Για αυτό, πάμε βήμα-βήμα μέσω της μουσικής ή ό,τι προκύψει στο μέλλον να σκάψουμε βαθύτερα μαζί.
Τα σχέδια σου για το μέλλον ποια είναι;
Να κυκλοφορήσω τα επόμενα τραγούδια μου συνεχίζοντας με την πρώτη ευκαιρία ζωντανές εμφανίσεις και να έρθει σιγά-σιγά ένα ολοκληρωμένο άλμπουμ.
Όλα αυτά παρέα/σε συνεργασία με όμορφους -μέσα και έξω- ανθρώπους.
