Ο Μανώλης Φάμελλος, η Ανδριάνα Μπάμπαλη και ο Στάθης Δρογώσης τραγουδοποιοί, φίλοι και ιστορικοί σύμμαχοι από τον περασμένο αιώνα, δεν έχουν να φοβηθούν πολλά μέσα στο μάλλον…άβολο κλίμα της πανδημίας…
Aσκούνται εδώ και χρόνια στην πράξη της αφαίρεσης επί σκηνής, εφαρμόζοντας με επιτυχία πολλά απαιτητικά πρωτόκολλα αισθητικής αποστασιοποίησης. Τα τραγούδια τους (αντίθετα από τους ίδιους), αθώα όπως γεννήθηκαν, σχηματίζουν την αλυσίδα, τη σεναριακή βάση αυτής της παράστασης. Και όμως τα ίδια αυτά τραγούδια, μέσα στου χρόνου το κενό, μοιάζουν να ακούγονται για πρώτη φορά κι ας έχουν ζήσει και μοιραστεί τόσες φορές στο παρελθόν…
Στην πράξη βέβαια τα πράγματα είναι απλά:
Ο Μανώλης παίζει κιθάρα, μαντολίνο, φυσαρμόνικα και κρυφτό.
Ο Στάθης παίζει πιάνο, ακορντεόν και σκάκι.
Η Ανδριάνα παίζει κιθάρα και αναρωτιέται για την φύση του ανθρώπου και των πραγμάτων…
Επίσης βέβαια τραγουδούν (με τον τρόπο του ο καθένας) άλλοτε συμπληρωματικά κι άλλοτε ανταγωνιστικά, μπαίνοντας ο ένας μέσα στην σκιά του άλλου με το θράσος της συνάφειας.
Ο αγώνας αμφίρροπος αλλά στο τέλος κερδίζει πάντα ο καλύτερος, δηλαδή η μουσική…
